Ήταν δύο φίλοι, ο Χρήστος και ο Στέλιος (έτυχε να μην έχουν το ίδιο όνομα !!!), που αποφοίτησαν μαζί. Οπότε συμφώνησαν να συναντιόνται στο ίδιο μέρος κάθε 5 χρόνια. Μετά από πέντε χρόνια, συναντιόνται στο προκαθορισμένο μέρος. Οπότε ο λένε τις επιτυχίες τους:
– Εγώ, λέει ο Χρήστος, είμαι ξακουστός δικηγόρος. Εσύ;
– Εγώ, λέει ο Στέλιος, πίνω πολύ.
Μετά από πέντε χρόνια, ξανασυναντιώνται.
– Εγώ, λέει ο Χρήστος, έγινα πρέσβης της χώρας μου. Εσύ;
– Εγώ, λέει ο Στέλιος, πίνω ακόμα.
Και πάλι μετά από πέντε χρόνια, ξανασυναντιώνται.
– Εγώ, λέει ο Χρήστος, έγινα πρωθυπουργός. Εσύ;
– Εγώ, λέει ο Στέλιος, πίνω ακόμα.
Ύστερα από πέντε χρόνια, ο Χρήστος περιμένει τον Στέλιο στο ίδιο μέρος. Περιμένει, περιμένει, μα ο Στέλιος άφαντος. Ύστερα από κανα δύo ώρες, βλέπει ένα μεγάλο ελικόπτερο από κάποια απόσταση και γύρω του πολλά αλλά συνοδευτικά ελικόπτερα. Προσγειώνονται όλα, και υπηρέτες κατεβαίνουν από τα συνοδευτικά ελικόπτερα και στρώνουν κόκκινα χαλιά, παίζουν τρομπέτες κτλ για να κατέβει ο Στέλιος από το κεντρικό ελικόπτερο!
– Βρε Στέλιο, λέει ο Χρήστος, πού βρήκες τόσα χρήματα; Πως τα κατάφερες; τον ρωτάει έκπληκτος
– Πούλησα τα μπουκάλια!
(Δεν υπάρχει βαθμολογία)
Loading...
